fal ultrakrótkich
Encyklopedia PWN
sposób nawiązywania łączności radiowej (radiokomunikacja), na falach radiowych krótkich i ultrakrótkich, przez osoby (amatorów wyposażonych w odpowiednie urządzenia nadawczo-odbiorcze) uprawnione do tego przez władze adm. danego kraju;
mikrofale
fale radiowe o częstotliwości od 300 MHz do 3 THz (długość od 1 m do 0,1 mm);
[gr.-niem.],
odbiornik radiofoniczny, pot. radio,
telekom. rodzaj odbiornika radiokomunikacyjnego powszechnego użytku, przeznaczonego do odbioru i przetwarzania emitowanych przez stacje nadawcze fal radiowych wielkiej częst. przenoszących sygnały foniczne.
elektrotechn. układ 2 równoległych przewodów elektr. służący do wytwarzania stojących fal elektromagnetycznych;
radiotechnik rosyjski;
dyskryminator
telekom. układ elektroniczny służący do przekształcania sygnału zmodulowanego częstotliwościowo (d. częstotliwości) lub fazowo (d. fazy) w sygnał zmodulowany amplitudowo o amplitudzie zmieniającej się proporcjonalnie do zmian częst. chwilowej sygnału wejściowego;
[łac.],
